beklemtoont dat de lidstaten door middel van passende financiering moeten zorgen voor een bredere toegang tot laagdrempelige, betaalbare, kwaliteitsvolle en inclusieve voorzieningen voor kinderopvang, gehandicaptenzorg en ouderenzorg, waardoor de argumenten om deze taken op informele en onzekere basis te verrichten tot een minimum worden herleid en het werk dat professionele zorgverleners verzetten een grotere erkenning krijgt; wijst erop dat de lidstaten diensten moeten ontwikkelen ter ondersteuning van mantelzorgers, formele en informele verzorgers.

wijst erop dat het gezin de hoeksteen van de samenleving vormt en onlosmakelijk verbonden is met het overbrengen van waarden en het solidair samenleven; wijst erop dat de invoering van flexibele werktijden en van de mogelijkheid van telewerk naast de uitbreiding van de kinderopvang en professionalisering van de thuisverzorging van ouderen een belangrijke maatregel is om beroep en gezinsleven te kunnen combineren en om de gelijke participatie van vrouwen en mannen op de arbeidsmarkt, alsmede in onderwijs en opleiding te bevorderen; betreurt dat een gebrek aan passende verlofregelingen, ouderschapsverlofregelingen en flexibele werkregeli ...[+++]ngen voor beide ouders vrouwen vaak belet om actief deel te nemen aan de arbeidsmarkt en fulltime te werken; is van mening dat hiervoor ook een verandering van de ondernemingscultuur nodig is wat betreft de aanwerving en aanstelling van vrouwen; verzoekt de Raad, de Commissie en de lidstaten derhalve ervoor te zorgen dat de economische en financiële crisis niet leidt tot kortingen op sociale uitkeringen en bezuinigingen op sociale voorzieningen op het gebied van de zorg voor kinderen, ouderen en kwetsbare groepen;

Gezien de gemengde resultaten tot dusver moet verder worden bekeken hoe de doelstellingen van deze toelage worden verwezenlijkt zonder dat dit vertraging oplevert voor extra uitbreidingen van het aantal kinderopvangplaatsen, met name voor kinderen onder de drie jaar, waar in sommige regio's behoefte aan is.

De lidstaten (in het bijzonder de mediterrane lidstaten en het VK) hebben erop gewezen dat alleen beschikbaarheid van kinderopvang niet voldoende is om meer moeders tot de arbeidsmarkt te laten toestromen; kinderopvang moet betaalbaar zijn (met name voor grote gezinnen en alleenstaande ouders), op tijden die verenigbaar zijn met werktijden beschikbaar zijn en van hoge kwaliteit zijn.

Eén van de tijdens de Europese Raad van Barcelona (2002) gedefinieerde doelen was ".ernaar streven met inachtneming van hun nationale regelingen terzake voor 2010 te voorzien in kinderopvang voor ten minste 90% van de kinderen tussen 3 jaar en de leerplichtige leeftijd en voor ten minste 33% van de kinderen onder 3 jaar".

162. Onder het punt "paramedisch en sociaal-pedagogisch gebied" had de wijziging betrekking op contactlenzenopticiens, pedicures, audiciens, drogisten, masseurs, kleuterleiders/leidsters en pedagogisch werkers.