2. « Schendt artikel 23 § 1 WBN, in die zin geïnterpreteerd dat het personen zou kunnen treffen/sanctioneren die reeds zijn bestraft met strafrechtelijke sancties (van repressieve aard) wegens feiten die in wezen dezelfde zijn, de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, afzonderlijk gelezen of in samenhang met artikel 6 van het Verdrag tot bescherming van de rechten van de mens en de fundamentele vrijheden, artikel 4 van het Aanvullend Protocol nr. 7 bij het Europees Verdrag voor de rechten van de mens, artikel 14, lid 7, van het Internat ...[+++]ionaal Verdrag inzake burgerrechten en politieke rechten en het algemeen rechtsbeginsel non bis in idem, waarbij wordt vastgesteld dat in andere domeinen van het recht waar het mogelijk is sancties van repressieve aard op te leggen wegens feiten die in wezen dezelfde zijn, de cumulatie van dergelijke sancties en strafsancties verboden is ?

Raken aan deze wetgeving zou dus een impact kunnen hebben op de bestaande contractuele relaties tussen ondernemingen. De gevolgen daarvan, als de hervorming niet goed wordt doorgevoerd, zouden kunnen zijn dat de gunstige maatregelen voor de schuldeisers die zij zou invoeren, zich in fine tegen deze laatsten zouden keren (een handelaar of een overheidsdienst in een dominante positie zou kunnen eisen om sneller betaald te worden op grond van de hervorming terwijl zijn klant hetzelfde niet zou durven doen door zijn zwakkere positie). In deze zin moet er ruim overleg plaatsvinden over deze mogelijke hervorming, wat natuurlijk tijd in beslag neemt.

Schenden de artikelen 1382, 1383 en 1384 van het Burgerlijk Wetboek de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, inhoudende een verbod van discriminatie, wanneer ze zo geïnterpreteerd worden dat een slachtoffer van een schadegeval waarbij de schade bestaande uit arbeidsongeschiktheid en inkomstenverlies gekwalificeerd wordt als een verlies van een kans, een hogere vergoeding kan bekomen dan een van een schadegeval waarbij een zelfde even grote schade bestaande arbeidsongeschiktheid en inkomstenverlies gekwalificeerd wordt als een effectieve materiële schade ?

3. Schenden de artikelen 1382, 1383 en 1384 van het Burgerlijk Wetboek in samenlezing met artikel 136 § 2 van de wet betreffende de verplichte verzekering voor geneeskundige verzorging en uitkeringen gecoördineerd op 14 juli 1994 de artikelen 10 en 11 van de Grondwet, inhoudende een verbod op discriminatie, wanneer ze zo geïnterpreteerd worden dat een ziekteverzekeringsinstelling die uitkeringen (dagvergoedingen) betaalt aan een verzekerde, slachtoffer van een schadegeval waarvoor een derde aansprakelijk is, waarbij de schade van de verzekerde wordt omschreven als verlies van een kans ...[+++], haar uitkeringen niet kan verhalen op de derde aansprakelijke, en de verzekerde zelf, die van de ziekteverzekeringsinstelling als gevolg van zijn arbeidsongeschiktheid uitkeringen heeft ontvangen waardoor de ziekteverzekeringsinstelling ten belope van het bedrag van de uitkeringen wettelijk in de rechten van de verzekerde is gesubrogeerd, wel een vergoeding kan ontvangen, omschreven als een vergoeding voor een verlies van een kans, wanneer zowel de door de ziekteverzekeringsinstelling gedane uitkeringen als de aan de verzekerde toe te kennen vergoeding berekend worden op basis van het werkelijk inkomstenverlies van het slachtoffer ?

Aldus mogen situaties waarin een financieel instrument slechts tijdelijk onbeschikbaar is of bevroren is niet als verlies gelden in de zin van artikel 21, lid 12, van Richtlijn 2011/61/EU.

Het begrip "proportioneel" moet worden begrepen als zijnde het percentage aan verliezen dat in de buitenlandse inrichting werd gecompenseerd in die zin dat de fiscale verliezen die werden geleden in de buitenlandse inrichting en die na de toepassing van de Belgische fiscale regels van de Belgische winst werden afgetrokken, voor datzelfde bedrag moeten worden teruggenomen ("recapture"), ongeacht het resultaat dat in die buitenlandse inrichting werd gerealiseerd.